Sa susunod, di na ako magpo-procrastinate ng pagpo-post

Sana'y di totoo ang sinasabi nilang isinumpa ang mga anak na lalaki na mahalin ang kanilang ama gaano man at hangaan ang mga ito gaano man ka-kumplikado ang sitwasyon. Kung magkagayon, hindi ko maaaring dalhin ang sama ng loob na bumubukal ngayon sa puso ko. Kung magkayon, maaari sanang ako ang exception to the rule.





Contending*

"He is like the Lion in 'The Wizard of Oz' he has a cowardly heart"
Jesse on Joey in "The Contender

You feel appalled
that somebody would
say this,
to him whom your
heart goes out to,
it being called for
by his own.


"I understand
I've got to man-up"
You hear him say
to the camera
and you think
this Lion is closer now
to the brick road
and closer still
when he sayd
"I'm gonna be
a better man after this"



The sound of your
heart beating with his is
louder than all the hollering
inside the packed stadium
as he walks in
for five boxing
rounds with Wizard.


You look for a metaphor
for the hits he was taking
but the match was over
before you even decided
on what it would be.


His father hastens
to the side of the ring,
his side--
the side of the one whose
almond eyes are now
red with blood
like his heart
existing no doubt.
He was telling him
everything is all right
that he fought
a good fight.


Then they walk out--
he and his father.
He specifically asked for that
all spent and bruised
face mushy, cut and swollen.
Your heart ceases to go
out to him that moment,
now you wish
you could be him!
And you wish you could
take away everything from
him, the pain and all.
That wont be a bad barter
if only to have your own
father walk with you
into the cold outside
and hold you
battle-scarred and frail.


*for my father

wento-wento

Kwentuhang lasing
(based on a true story to chong, sa'n ka pa!)

Minsan may dumayo ng inuman sa amin. Hindi naman siya kaibigan ng tatay at nanay ko kaya nagulat sila nang dumating ito. Matabang mama siya, malaki, lunod sa pamada ang buhok at mukhang na-masahe ni King Midas sa dami ng ginto sa katawan. Tawagin na lang natin siyang mamangnilamasniKingMidas. Sasabihin ko pa bang mayabang siya?


ANO BA! Nangungumusta pala siya nun, talaga lang na exclamation point ang ginamit niya, dinig na dinig ko!
Tangina, init naman pala papunta dine sa inyo! Aba'y naglakad pa ko! Nagse-share sya nun. Dapat idemanda ng paglabag sa basic rules on punctuation ang mamang ito, puro exclamation point lang. Samantala, di pa rin sumasagot ang Nanay at Tatay ko nakangiti lang. Iniisip siguro kung bakit magmumura ang mamang ito at kung bakit puro exclamation point lang ang gamit.


Nakangiti pa rin ang parientes ko at nagpupunas ng pawis ang mayabangnamamangnilamasniKingMidas. "O hala maupo ka muna diyan" sabi ng Tatay ko itinuturo ang maliit na papag na kawayan sa labas ng bahay namin, "Napadalaw ka?"
Tangina tinatanong pa ba yun! Ano ba gusto mo Empi? O beer? Hala, pabili na't nang maumpisahan na 're! Siya na ngayon ang mapagmurangmamangnilamasniKingMidas.
"Ay sandali at 'di pa 'ko kumakain, halika't sumubo muna tayo"
Ay hulong na, hige't kumain kami riyan sa Dyolibi bago rine. Tulinan mo laang at nang makarai!


Iniintay ko kung kelan sasapakin ng Tatay ko ang mayabangnamamangnilamasniKingMidas. Ayaw ng Tatay kong may mas mayabang pa sa kanya, ayaw din niya ng inuutusan, ayaw ng minamadali. Ilang minuto rin akong naghintay pero walang sapakang naganap. Siguro dahil nabusog ang Tatay ko. Nag-umpisa na ang inuman at dahil ayokong mapag-utusan lang ng mga nag-iinuman lumipat muna ako sa kapitbahay at nakipagtsismisan.


Bumalik ako pagkatapos ng mahigit dalawang oras, nakahilera na ang ilang bote ng emperador at kalat na rin ang nakalalasing na amoy ng pangat na isda at alak sa hininga ng mga nag-iinuman. Bida pa rin ang mapagmurangmamangnilamasniKingMidas:
Tingnan mo nga naman ireng paa ko! Tangina, ay 'di ko na mailakad. Ala bang nagmamanikyur dine sa inyo?
Sisimple pa naman sana ako ng pasok sa loob ay nautusan na agad akong tatay kong tawagin ang manikurista. Shehet!



Eto na ang joke na sa puntong ito ay pinatay na ng pasakalye.


Pagdating ng manikurista:
Ine, ay dahan-dahanin mo't baka masugatan ako'y malaking perwisyo 'yan!
"Hindi pare mahusay naman iyan."
Ay hindi e, baka malinktikan ay mahirap nang gumaling uli iyan! Puta'y ire ngang isang sugat ko rine'y di pa gumagaling e"
"Ba'it pare, may lahi ba kayong diabetis?"
Hindi! Hindi, Ilocano kami!


tenententenenten!


++++++++++++++++



Spell Haggard

Sino ang negrong mama na naka-black t-shirt?






Picture ng dati kong team. Ang supe na dahilan kung bakit nandito pa ako sa trabahong ito hanggang ngayon, maputi (at magandang) naka-green. I miss you guys. Naks inggles!


++++++++++++++++++++


Walang habas na plugging
Huy alam mo ba yung Tinig.com? Ay naku dapat alam mo yun! Ako alam ko yun e! Tingnan mo 'to o. Oo, medyo pinagsisisihan ko ng konti ang pamagat ng tula pero wala pa akong maisip na iba e kaya swabe na muna yan. Gayunpaman masaya naman ako dahil nakasama ako sa isyung ito kay Mikael Co "the literary heartthrob of the moment" ika nga ni Gelo Suarez. Galing-galing! May link si Kael dun sa gilid. Di kami close pero alam naman niya na buhay ako kaya tatawagin ko na rin siyang Kael.

walang pahinga para adik

Insomnia
Muntik ko nang makalimutang ikwento ang tungkol dito. Buti na lang(?) umulit tong disorder na to, kaya naman maikukwento ko na. Ganito kasi yun:


Dahil ginawa talaga ang katawan ko para matulog sa gabi at magpaka-hyper sa umaga at dahil na rin sa dami ng problema ko apat na buwan na ang nakakaraan, nagsimula akong magkaron ng problema sa pagtulog. Araw-araw pagkagaling sa trabaho, hihiga ako sa comforter ko at pipiliting matulog. Punumpuno ng effort! Effort, effort, effort. Pikit, mas madiing pikit. Pikit pa. Pikit! Pikiiiiii--Ay shet! Sakit na nun a! Pero sige lang, effort pa rin! Bandang huli wala ring magagawa ang effort ko hanggang sa lukuban lang ako ng inis at dismaya at makakalimutan ko na ang pinagpapaguran kong pagtulog, lilipad ang isip ko sa kung saan-saan hanggang sa makatulog na ako ng di-sinasadya.


Frustrating sya talaga, nakakainit pa ng ulo pero kahit papano mapagtitiisan ko pa rin naman ang pagkaantala ng tulog ko sa kalagitnaan ng tanghali kung kailan kumakanta, mali, pumapalsetong parang kinakatay na baboy ang isang kasama sa bahay(na 'di ko kinakausap ngayon, ampotang yon!) Ayus lang nung umpisa kaso lang bandang nung tipong iasang linggong straight na akong di nakakatulog, kung anu-ano na ang naririnig ko, may kasabay nang kumanta ang kasambahay ko, may mga kumakanta na rin kahit wala sya. Pwera pa sa pagiging delusional naging iritable rin ako, umiinit ang ulo sa simpleng bagay. Hindi na ito tama! Desperado na akong matulog sa puntong ito, yung tipong magbubuhat ng mabibigat bago matulog, mag-iikot-ikot sa loob ng maliit na apartment hanggang sa mapagod, pero di pa rin ako makakatulog, mapapagod lang. Shet! Sinubukan kong bumili ng sleeping pills pero wala naman palang mabibiling ganun OTC! Shet! Shetshetshetshetshet!


Ayoko ng mga ospital dahil pakiramdam ko ay malalason ako sa antiseptic na hangin nito. Sanay ang baga ko sa usok na ibinubuga lagi ng nanay ko, sa usok ng Maynila, sa alikabok kasabay ng sariwang hangin ng munting bayan ko ng Paombong. Ayoko talaga ng mga ospital, hindi ko kaya ang makakita ng mga taong puting-puti, dumudumi angisip ko pag nakakakita ako ng mga nakaputi--pero desperado na ako. Walang ospital sa bayan bayan namin kaya naman dumiretso ako sa kabilang bayan at pumunta sa public hospital kung saan ako ipinanganak para makahingi ng reseta. Pagpasok pa lang, nahilo na ako masangsang na amoy gamot na pula, pero sige lang. Dahil di ko alam kung saan ako pupunta ako para humingi ng reseta, dumitretso agad ako sa isang malaking aquarium na may asul sa signage "INFORMATION" Pero bakit puro papel? Aba'y paano ako magtatanong sa papel? Lumapit ako sa bintana ng aquarim ng airconditoned na aquarium at nakitang sa ilalim pala ng bundok ng pael ay may tao. Babaeng kasing dami tila nilamukos na papel sa dami ng kulubot sa mukha.


"Ano?" sabi nya.
Hello po. Itatanong ko lang kung saan makakakuha ng prescription. Kasi po--
"Ano? Bakit? Para saan" nakikita kong lalong dumarami ang kulubot nya sa mukha.
Prescription po. Reseta. Para po sana sa sleeping pi--
"Sleeping pils? Sinong iinom?"
Ako po
"Ikaw?!" Sa puntong ito, mukha nang pug ang ale.
Op-
"Ay di kami basta-basta nagbibigay ng res--"
Sino po ba ang kailangan kong kausapin?
"Dun. Dun sa pangalawang pinto. Tanong mo dun" sabay turo sa kwarto katabi ng ER.
"Salamat po"


Di lang pala katabi ng ER yung kwarto ng magrereseta( parang magtataho, mananahi, mananambak) magkarugtong pa sla. Habang papasok inihanda ko na ang sarili sa mga naghihingalo, mga taong duguan, putol ang paa, bali ang kamay. Wala naman pala nun. Ang naabutan ko lang ay isang babaeng nagtetext. Pindot siya nang pindot nang pindot.

Good afternoon po. Hihingi lang po sana ng prescription para sa sleeping pills.
(nakayuko pa rin, nagtetext) Haaaa?! Sleeping peeeeeels? Sa yooo? Baaaket?

NAKU! Ito na ang pinakaantay ko! Ito na ang pinakamadaling tanong na natanggap ko sa buhay ko! Di ako magkakamali dito! Hinde! Nakunakunakunakunaku! Buti na lang 'di gamot sa sakit ng ulo, o kaya betadine ang hiningi ko, di ko alam ang isasagot ko pag nagkataon: (Bakit mo kaylangan ng paracetamol? A, e, aa, e.) Huminga ako ng malalim, tinatagan ang mukha, sinubukan ko syang titigan diretso sa mata pero nakayuko pa rin sya. Ahhurm!

Hindi po kasi ako makatulog e.

Sa kauna-unahang pagkakataon nagtaas siya ng tingin. namangha siguro sa kakaibang talinong ipinamalas ko. "Paano nya nasagot yun?" naisip siguro nya. Kung tama ang pagkakaalalam ko medyo nanganga pa nga yata sya.

"Aaa, kasee, di kasi kami basta nagbibigay ng ano basta-basta eeee."
Sabi po kasi dun sa INFORMATION dito raw ako kumuha e.
(nakayuko pa rin, nagtetext) "Aaa, e mee record ka na ba dito?"
Dito po ako pinanganak e, pero di ko po alam kung meron.
"Aaa, magpalista ka na lang muna donn"
May bayad po ba yon?
Tumingala sya uli. "Tanong mo na lang doonnnn" Ngumiti sya. At least ngumiti naman.

Balik sa aleng mukhang pug/ crumpled paper.
Magpalista daw po ako sa inyo.
"Ikaw ba talaga iinom ng gamot? Bakit mo ba kelangan ng gamot?"
Magpalista daw po ako sa inyo, may bayad po ba yun?
Tumayo ang ale, akala ko susuntukin ako mula sa butas ng aquarium nya, tapos bigalng tinapik ang nakapaskil na papel sa salamin.

Simula July 30 may P50 bayad na po ang
pagpapalista chuchuchuchu.

Leche! Pagbabayarin lang pala ako di pa agad sinabi. Pag-uwi ko sa amin walang gamot, walang reseta, 'di lang ako nakatulog sa bwisit





You are the drawing.


Saint Exupery's 'The Little Prince' Quiz.
brought to you by Quizilla

panalo!

HAHA! try nyo lang.

 

 

nakuha ko 'to kay ian rosales casocot

 

 

hanapin sa Google ang salitang failure at i-click ang "sinuswerte ako"

 

 

panalo talaga, di ka magsisisi!

the beauty of being lost

Breakin' rocks in the hot sun
I fought the law and the law won
I fought the law and the law won
-The Clash

I.
The truth is, sometimes, when I get lost I dont want to be found.
Hindi ako pumasok kahapon. Iyon ang pangalawang pagkakataon na nag- NCNS(no call no show) ako. Kelangan ko kasing gawin yun dahil lalaban ako sa pagsulat ng tula sa Fifth Regional Higher Education Press Conference. Sa tulad kong call center agent NCNS na siguro ang katumbas ng murder, o ng paricide, o ng rape, o ng drug pushing, o ng... basta gets nyo na yun! Di ko ipinagmamalaki na ginawa ko yun, di ko rin naman pinagsisisihan.

Dapat kasi magpa-file ako ng leave para sa tatlong araw na conference na yun. Syempre 'di naman kalapitan yung Nueva Ecija kung saan ginanap yung competition kaya kelangan ko talagang mag-leave. Kaso di naman ako pinayagan. Ano ang gagawin ko? Kahit di masyadong halata, lalo pa't nagiging pabaya na ako sa blog na ito, ang pagsulat ang isa sa mga pinakamalahagang bagay para sa akin at 'di ko kayang talikuran na lang ang pagkakataon na magamit ko ito. Kahit na medyo nakakapagod, nagdesisyon na akong gumising ng maagang-maaga sa at ikembot ang mahaba at walang kasing boring na byahe papuntang Nueva Ecija, lumaban ng dalawang event tapos ay bumalik na uli papuntang Maynila para pumasok sa trabaho. Taena, daig ko pa si Kuya Germs nun!

Pagdating sa venue, nalaman ko na nabago pala ang schedule at kinabukasan pa ng alas-sais ng umaga ang laban ko. E ano pa nga ba ang gagawin ko? Ayun di na ako pumasok. Wala akong masyadong ilusyon ng pagiging deviant, wala ring intensyong maging ganun. Alam kong hindi masyadong tama na isakripisto ko ang trabaho para dun pero pero sabi ko nga sa kay mark nung araw na yun, isa ito sa mga pinakamagandang pagkakamali na ginawa ko dahil matapos ang ilang buwan ng kawalang-kasiguraduhan nagyon ko lang uli naramdaman na tama para sa akin ang ginagawa ko., kumikilos ako ng walang takot, walang alinlangan. Natutunan ko pa na mahirap pala ang mamili sa pagitan ng bagay gusto mong gawin at sa bagay na kailangan mong gawin.

Ngayon nag-aantay na lang ako ng memo na papatay sa lahat ng pangarap sa kumpanyang ito. Di ko pa sigurado kung anong mangyayari pagkatapos, pero gaya ng mga nauna sa akin, "bahala na."

2.
Nga pala, NAG-CHAMPION NAMAN AKO! BWAHAHAHAHAHAHA!!! (minsan lang naman ako magyabang kaya hayaan n'yo na)
Naipost ko na 'tong tulang 'to dati pero uulitin ko kasi isang variation nito ang nagpanalo sa akin. Nagkamali ba yung nag-judge? Wala na tayong magagawa.
 

 

sa iyo na nagsabi sa aking godbless

Ang gabing ito'y aking lihim,
sapagkat ngayon, sa bawat ikot ko't tuwad, tagilid, tingala
ay iniisip kita, at ang hangin
na mumunting anghel na naglilipad
ng iyong buhok sa langit,
sa langit na 'di ko maabot.

Inaalala ko sa pusikit
ang iyong matang ningning
ng bumbilya ni aling maring,
bumubulag sa solitaryong gamu-gamong
nakahimpil sa hangin. Sumisingit
sa siwang ng plywood na pintong
singkapal ng kalimot,
umaabot
sa ilalim ng unang himlayan ng
aking pagpapasya.

Nasabi ko bang
may berdeng taling nakabaibid sa aking
hita, tinutuluan ng gunita. Buhol-buhol,
kula-kulapol
na mga linyang namamagitan
sa akin at sa butas
papaloob sa supot na telang
sisidlan ng alaala, tahanan sa mga
babasaging holen kung saan
sinisilip kita-- balot ng siphayo,
nalulunod sa ganda.

Ngayong gabi'y inaalala kita, mahal.
Nababanaag ko sa kisame ang iyong
mukha at hininga,
at bumabagsak sa akin ang ulan ng
mga salitang sindami ng luhang
bumaha mula sa bagay na itong tinawag nating "atin."
Subalit walang atin mahal,
ang tanging ari lamang nati'y yaong mga
kapurit na sandaling hinuhudyat
ng mga lihim na ngiti, elektronikong
tutut ng cellphone, at ang mga maigsing
lakad at kwentuhang inosente sa depinitong tungo.

3.
Sa susunod susubukan ko namang magkwento tungkol sa insomnia, pramis!

in lieu of a life

Kahit kailan hanep talaga ang timing ng buhay. Hanep!


Nung isang linggo lang gusto ko nang itigil (ng panandalian) itong blog na 'to sabi ko, wala namang masyadong nangyayari sa akin. Pero bigla na lang, bumuhos ang sandamukal na putanginang bagay. Walang nabago, bumuhos lang, pero iyon at iyon din.

Sharing lang, sa bahay namin, di tumatakbo ang orasan. Walang baterya, pero palagay ko di talaga yun yung dahilan.


++++++++++

Dahil walang mangyaring bago sa akin, walang mangyari na karapat-dapat
para sa oras mo, para sa iyo, mambabasa, nanghiram na lang ako ng karanasan
sa ibang tao. Yung karanasang mas may maibibigay sa iyo.

elegy*
Naghahanap sa iyo, kaibigan.
Kung maaari sana'y nais kitang kausaping muli
at paalalahanan at sabihin ang mga bagay


na 'di ko nabanggit sa ating
pamamaalam. Nais ko ring sabihin
sa iyo na 'di sapat na paghahanda sa kirot


ang masasayang salita kung saann
nilunod ko ang mga sandali ng
pangambang matatapos ang lahat ng ito


at darating ang oras na alam nating
palapit na subalit 'di natin malay
kung kailan tayo tatamaan, at kung kailan


kakailanganin nating maghiwalay;
ako, patungo sa inosenteng hinaharap, at ikaw
sa distansyang di-madipa.


At nangyari, na tinawid mo na
ang linya ng walang balikan at ako'y naiwang
tulala sa payapang batis ng iyong mukha,


walang magawa habang dahan-dahan
ay dumudulas sa aking palad ang walang

buhay mong kamay.


Sinabi mo, di na dapat iwasan ang nakatakdang
maganap. Na walang personalan dito
sapagkat walang pinipili ang katapusan,


at lahat tayo'y narito upang maghintay.
Sinabi mo, ang buhay ay palabok lamang
para sa magandang katapusan. Sinabi mo,


walang personalan dito sapagkat ang sakit ay bulag din
at palutang-lutang. At kasabay tayong inaanod nito
sa marahas nating panahon.


*para kay LG na naging masaya hanggang kunin siya ng brain cancer, malaya ka na.

how fit!

akalain mo nga naman!






You are "Bullet with Butterfly Wings"
from the album "Mellon Collie and the
Infinite Sadness."


What Smashing Pumpkins Song Are You (lots of outcomes)?
brought to you by Quizilla

dont ask, just read*

*walang bakit, sino, paano. wala na rin yung call two. hindi ako sasagot.


Pangatlo: my favorite scar


Lose you
Pete Yorn


I'm taking a ride off to one side
It is a personal thing.
Where?
When I can't stand
Up in this cage I'm not regretting.


I don't need a better thing,
I'd settle for less,
It's another thing for me,
I just have to wander through this world
Alone.


Stop before you fall
Into the hole that I have dug here,
Rest even as you
Are starting to feel the way I used to,
I don't need a better thing
Just to sound confused
Don't talk about everyone,
I am not amused by you.


Cause I'm gonna lose you,
Yes I'm gonna lose you
If I'm gonna lose you,
Cause I'm gonna lose you,
Yes I'm gonna lose you
If I'm gonna lose you
I'll lose you now for good.

+++++++++++++

Alam ko naman dito rin babalik ang lahat, alam ko. Kaso lang, alam mo na, nalapit na sa atin ang Mars at lahat, baka naman kako may nabago. Baka naman sa kung anong kosmikong dahilan ay may puntahan na rin nang lahat ng putangnang larong dati pa natin pilit sinasalihan.

+++++++++++++

I often imagine myself injecting poison into my own veins. Slowly, from a big syringe. I'd watch as it slowly empties itself to me. Then I'd see myself writhe, thrash--but I do not scream in pain. I take it all in. I take it all in never making a sound. I see myself geting sucked in by Pain I imagine to be one massive black cloud. This happens every so often although I dont understand how I could get sucked-in over and over by something that big, that dark when I never see myself getting out of it. Maybe I never did. Maybe I'm bound to get sucked-in to that cloud's inner and bigger darkness. Or, then again, maybe not. Maybe i will get out, eventually.

I guess I already started pulling myself out of all that shit when, two weeks ago, after ringing your phone for seven fucking times I sent you this: "Ok. Fine. Whatever. No more anything from me then." And that was it.

Its been two weeks and I dont find it much of an effort, restraining myself from making calls, sending futile messages. I'm getting by just fine and I'm holding out good. Does this mean I feel nothing now? I doubt idf that will ever happen. It only means that I am now holding this love like a balloon, a shiny red balloon they say, tugging at it with a thin string. And someday, slowly opening my hands, I will let it slip through, sending it to the winds, away.

So wake me when it's over
And tell me when the feeling's gone
I always knew that you'd be my favorite scar
-the vanished

STATEMENT OF UNITY

STATEMENT OF UNITY
BUKLURAN PARA SA KATOTOHANAN
If you agree with the following, please post on your blogs and pass on to your relatives and friends.


We come from all walks of life, from different political, cultural, and economic persuasions, different points of view. But in diversity, we find a cause for unity. That cause for unity is our common objective to secure the truth.We all seek the truth.


We want the truth to come out. And yet every means for seeking the truth has been frustrated; every avenue for arriving at the truth has been blocked; and every opportunity to find the truth is being closed.


Gloria Macapagal-Arroyo's response to our call for the truth has been to suppress evidence, hide her accomplices, engage in a grand cover-up, sow fear, foment distrust and use every instrument at her disposal to encourage division among our people.


We will not be divided in these critical times.


We say with one voice, Gloria Macapagal-Arroyo must go. For the good of the country, she must go. For the sake of our nation's future, she must go. For the preservation of hope as a motive force in our national life, she must go.


We are united by the belief that this crisis must be resolved in a manner that is peaceful and democratic. Without the truth, there cannot be peace; without the truth, there is no genuine democracy. The truth must set our nation free.


Unite for the truth. Demand the truth. Defend the truth.
Action for Economic Reforms
AKBAYAN
Citizen's Action Party
Ateneo Concerned Faculty and Youth
Bangon Pilipinas
Bagong Alyansang Makabayan (BAYAN)
Be Not Afraid
Black & White Movement
Citizens for TRUTH (Transparency, Responsibility, Unity, Trust, Hope)
Citizens for Truth, Resignation, Impeachment, or Ouster (C4T)
Coalition for National Solidarity
Counsels for the Defense of Civil Liberties (CODAL)
De La Salle
FPJP Movement
Freedom from Debt Coalition (FDC)
Interfaith Movement for Truth, Justice and Genuine Change (IFM)
Kilusan ng Makabansang Ekonomiya (KME)
Laban ng Masa
Moro National Liberation Front (MNLF)
Peoples Assembly for Genuine Alternatives to Social Apathy (PAG-ASA)
Pwersa ng Masang Pilipino (PMP)
RepormaUnion of Muslims for Morality and Truth (UMMAT)
United Opposition (UNO)
Unity for Truth and Justice
UP AWARE
UP Diliman Student Council (UPD USC)
White Ribbon Movement
Women March
Youth DARE

hypochondriachization

Tangina, ayoko nito, mamatay na ata ako!


Walang tigil ang pagtulo ng uhog sa ilong ko. Parang putanginang gripo!


Di ako makasagot ng tawag, parang may holen sa gilid ng adams apple ko, tangina lahat na yata ng customer nagsabi sa akin na "I'm sorry, I can barely hear you." sasabihin ko naman "I'm sorry I sound a bit weird, its been like this since I got abducted by aliens, an event that almost landed me on X-files only they told me that David Duchovny had a more beautiful jaw than I do. " Shet!


At may ubo pa! At may masakit na puson pa(oero di sa dahil sa nabitin lang) sakit talaga! Tangina! Kelangan ko nang ipahinga ito kaso tatlong oras pa ako! Shet!

three phone calls [unang yugto]

Una: Siya na di maaaring bigyang ngalan

Di ko pa rin alam kung paano tatanggapin ang balita(o katotohanan) ng pag-alis nya, huling-huli ko na kasing nalaman, kung kailan wala na akong magagawa kundi ang mag-load ng singkwenta pesos at tawagan sya sa cellphone.


Ang tamad, pagod, sawa, at inaantok na ako ay di pumasok nung isang Biyernes. Tutal wala na naman din akong gagawin nung gabing iyon kundi ang matulog at ihanda ang sarili para sa pagluwas na uli sa Maynila kinabukasan, nagdesisyon akong pumunta muna sa usual na tambayan sa Malolos. Naabutan kong nandoon siya, masaya at makiri pa rin tulad ng dati, humahagalpak ng tawa t'wing may nagjo-joke pero sa pangkalahatan ay bumobondi lang. Keri lang yung gabing yun, pa-kwento- kwento, pa-joke-joke, yung ganung tipo. Parang normal na gabi ng pagtambay lang. Habang nagkukwentuhan tinanong pa nga niya ako kung papasok ba ako sa susunod na sem. Sabi ko, Oo naman, iyon lang ang kaylangan ko para naman makapagturo na. Ikaw ba? Oo. Sinungaling.


Sabay pa kaming umuwi nang gabing yun, magkatabi sa bus nagbabalibagan ng mga payong kaibigan na nagpatuloy hanggang gabi. Nagtaka pa nga ako kung bakit panay ang sabi nya ng salamat at pasensya. Pero baka naman kako drama lang nya yun kaya hinayaan ko na.


Kinabukasan habang nag-aayos ng mga gamit na dadalhin pabalik ng Maynila, nakatanggap ako ng message: mkkrAan ka ba sa bhAy nG mga 5pm? bkit namAn anu ba meRon? naGppLano kasi ako ng munting piGing e. ano sAma ka b? wAw! piGing taLaga? hAha! sAyang, kainan pa naman yan. wit na po siGuro ate luLuwas pa kasi ako ng maaGa e. gNun? o sIge inGat na lang. sLamat bullet ha! Salamat na naman. Kinagabihan, habang masamang-masama ang loob ko dahil di ako nakasama sa event na dapat ay pupuntahan namin ng Charmed Ones, tinext nya ako uli. Tangina, nun ko lang nalaman na aalis na pala siya.


(Ang mahabang pasakalye na yun ay walang masyadong kinalaman sa realization ko sa parteng ito ng blog entry, subok lang sa mahabang intro,nabasa ko kasi sa blog ni yol jamendang na may nagsabi raw sa kanya na para mas dramatic ang kwento, umpisahan mo ng mahabang mga pangungusap, kaso naging maligoy lang ata itong sa 'kin.)


Bilang dagdag pasakalye iko-quote ko ang sarili ko mula sa isang email session nung isang buwan:
"ayoko yatang isipin na aalis din yung mga kebigan ko,pero malamang na mangyari yun, kung di man sila baka ako. karamihan kasi sa kanila teacher din at nagsisipagturo na ngayon. kaso walang mangyayari sa 'min kung dito lang kami. gaano man namin kagusto na ibahagi sa kapwa pilipino kung ano man ng mayroon kami meron naman din kaming internal responsibilidad sa sarili at sa pamilya na humanap ng mas magpapaunlad sa amin... ... .... mabalik ako, ayokong isipin na aalis ang mga kebigan ko, nakakatakot isipin na mawawala sila at mapapagitnaan kami ng milya-liyang espasyong di-pamilyar para sa amin. tsk, tsk. pero ganun yata talaga. haaay, hanapbuhay! bakit kasi mahirap sa pilipinas! (may alam akong dahilan kaso masyadong mahaba para ipaliwanag)"


Hay naku! Alam ko di nya rin masyadong ginusto na magpunta dun. Pero kaylangan. Walang magagawa. Napapaisip tuloy ako; kalokohan lang ba ang carpe diem? Dahil ang totoo wala sa atin ang kontrol? Hindi natin makokontrol kung ano ang nangyayari o mangyayari sa atin, parte lamang tayo ng isang malaki at maitim at umiikot-ikot na shet na nagkokontrol sa lahat. [maaaring]Ito ang dahilan kung bakit wala ngayon ang tatay ko sa amin, kung bakit nandito pa rin ako at tumatanggap ng mga tawag kahit ayoko na dahil lang sa mas malaki di hamak ang sweldo, kung bakit umalis ang masayahin kong kaibigan kahit na walang Zagu o "Nyeysetter" sa Thailand, kung bakit hanggang ngayon ay nag-aantay pa rin ako sa personal kong kung-anong-shet, kung bakit ako'y putanginang jaded, kung bakit si 'Miranda', bagamat masaya sa buhay nya nagyon ay may malalim na pakiramdam na kailangan na rin niyang magtrabaho uli, kung bakit may namumuo na ngayong galit kay 'Carrie' para sa taong dati nyang itinangi.


[maaaring] Ang totoo, ayaw man natin o hindi, lahat tayo ay papet. Hindi na kailangan pang tanggapin ang katotohanang ito dahil tanggapin man o hindi [maaaring] ito na ang katotohanan. At [maaaring] wala na tayong magagawa. Wala.



"I know that I should joke in the face of adversity; there is always humor, we are told. But in the last few weeks, we haven't found much. We have been looking for funny things, but we have found very little."

"A Heartbreaking Work of Staggering Genius"
Dave Eggers

gud lak na lang

kung inaantok ka ngayon kung kelan malamig. Ngayon kung kailan masarap ang humilata lang sa bahay at di mag-isip, at di mamrublema, ang di mag-antay sa kung anong shet. Wala kang ibang gagawin kundi ang humiga at matulog, makinig ng radyo kung gusto mo. Magbasa ka kung gusto mo. Habang nakahiga ay naririnig mo ang maharot na takatak ng ulan sa manipis ng bubong ng bahay nyo. Ngayon mo lamang mapapansin kung gaano kasarap pakinggan ang mga tunog na ito, kung paanong hindi mo ito naririnig sa tuwing nakaupo ka sa malamig na sulok ng opisinang pinagtatrabahuhan mo. Walang ibang tunog doon kundi ang mga boses na lumalabas mula sa headset na lagi't-lagi mo nang kakabit at ang sabay-sabay na lunsad ng mga boses sa paligid mong nagmimistulang kumot na nagtatakip sa iyo. Wala ka namang magawa kaya papaloob ka na lamang sa mga tunog na ito. Iisipin mo, kung di mo lang talaga kelangan ng kumikitang kabuhayan matagal mo nang kinuha ang mga gamit mo at isinaksak sa loob ng sira mo na ring bag diretso sakay ng bus o ep-ek o mrt at sa wakas ay maisisigaw mo na rin "im coming home!" Sa totoo lang iisipin mo ring isigaw na "putaninamokanshitnasyudadka! iiwanan na rin kita sa wakas!" kaso lang maiisip mo ayaw mo namang magmukhang ingrato, meron naman ding naibigay ang siyudad na ito sa 'yo.


Gudlak sa yo kung hanggang ngayon, matapos ang labimpitong tawag na natanggap mo ay naririnig mo pa rin ang iyak ng bunso mong kapatid humahabol nang pilit sa iyo. Hindi niya alam na kung kaya mo lamang ay di ka na talaga aalis at maglalaro na lang kayo maghapon, manonood ng mtv nang tuloy-tuloy (kahit na sa loob ay medyo natatakot kang lumaki ang kapatid mo sa kulturang nakikita nya sa mga palabas dito.) Ang gusto lang nya ay ang sumama sa yo. Titingnan mo sya sandali, sapat lamang para makita kung paano syang nagwawala pero di masyadong matagal dahil natatakot kang di ka na makaalis ng tuluyan. Pagtalikod mo, saka mo mauunawaang ayaw nya lang maiwan. Sabagay, sino ba naman ang hindi.


Sabay na hahaging sa iyong gunita ang malungkot na mata ng nanay mo nang ihatid ka niya kanina sa sakayan ng pedicab. Kapwa kayo di nagsasalita dahil alam pareho kayong may kinikimkim na sama ng loob. Pero di nyo pa rin kayang magalit sa isa't-isa, alam mong may internal na unawaan kayong sa bandang huli sa kanya ka pa rin tatakbo at gayundin naman siya sa iyo. Naamoy mo pa ngayon ang nikotina sa hininga nya nang magtanong sya "
"Diretso ka ba nyan?" Sumagot ka ng "Oo" pero ang totoo, nagtataka ka kung paanong nakakayanan nyang maging malamig pero alam mong nag-aalala din naman. Hindi mo malalaman ang sagot dito kaylanman.


Kanina sa banyo habang inuusal iyong ang pamilyar na monologo, nagulat ka nang biglaang umibis sa dila ang panghihinayang sa nawala mong buhay. Sabi mo "I didn't have much of anything but at least I got what I needed." Oo alam mong lumang retorika na iyon pero wala ka namang magawa "But now I dont even have my life anymore. Isinisingit ko na lang talaga sa maigsing panahon ng mga day-off ko ang mga bagay na bumubuo sa akin." Inglisero ka pala pag nagsesenti. Hay naku, maiisip mo, lamig lang siguro ito. O kaya ay ang ulan.

haaayyy

I. tulad ng dati di ko na naman alam kung saan mag-uumpisa.


II. antagal ko naman kasing nawala dito sa blog-blog na to e. tanginang surf control yan! ang siste kasi, sa opisina lang ako tumatakas ng pagsulat ng mga entry dito(pwera ngayon, nasa comp shop ako) ginagawa ko habang walang tawag(kung kailan di ko kailangang magsabi ng tenk yu por koling chi stikts at mag-ingles ng walang puknat!) kaso nitong huli na-block na ang blogger.com. BWISHET!


III. Isa pa, patawad sa napakapangit na axcuse pero busy kasi ako ngayon dahil nasa ikatlong linggo na ako ng anim na linggo kong training para sa bagong account sa call center na pinapasukan ko.

nasabi ko na na nabanggit na yata halos lahat tungkol dito sa ibang blog na nandyan sa gilid at palagay ko nga di ko na to dapat pang i-kwento. kasi lumang-luma nang istorya(ang walang kamatayang istorya ng paglisan) at gaya lang din ng sa lahat ng sitwasyon at pagkakataon, nakikiraan lang tayo. nakaraan na ako dun sa dati kong account at wala naman din akong pinanghihinayangan, mga bagay na di ko ginawa kahit na sinabi sa akin uli ni alma, kaibigan at dating kasama sa account na sana naman daw "makisama" na ako sa mga bago kong team mates sa bago kong account. alam ko naman na alam din nya na para sa akin di ko pinagsungitan o pinagkaitan ng pakikisama ang mga dating katrabaho pero susundin ko na rin siguro kahit papaano lalo pa't iba na ang mga tao dito, balita ko'y di kasing-saya ng mga dati kong kasama. hindi ako nangangako, sabi ko lang siguro.


gayunpaman mahihirapan din talaga akong malimutan ang mga kulitan ng mga maggugulay sa DR(pangalan ng dati kong account.) ang mga kantahan namin ni cholengsa twing kelan makakasingit, kahit na niloko nya ako nang minsan kong sinubukang kumanta dahil para sa kanya ang kanta lang na bagay sa akin ay "ako si em siktin at your serbis bai...". hehe. ang mga kwentuhan tungkol sa mga buhay-buhay ang kwentuhan sa tradisyunal na tagalog( meron ba nun?) at ang halakhakang parang wala nang bukas.


mami-miss ko rin si pau a.k.a. panchita at ang mga diskusyong politikal habang kumakain ng tapa sa pantry. mga diskusyon kung saan minsan ako ang nagbibigay at minsan naman ay siya dahilo magkaiba ang pinanggagalingan namin. mami-miss ko ang pandudusta niya sa ibang tao, minsan pati sa akin na rin.


si joan at ang imortal na linyang "hmp! bwitchit!"


ang sakit ng ulong ibingay ni kenny sa akin nang pilitin nya akong bigyan ng pangalan ang diyos ko.


si alma s mga kwentuhan tungkol sa old skul na rock. si jane at ang yakap niya sa akin nung birthday ko. ang palagi nyang pag-compliment sa akin. at ang mga kwentuhan tungkol sa mga pelikula kahit na kokonti lang ang alam ko sa mga pelikula.


si miss love, ang aking supervisor na nagagalit pag tinatawag ko syang "miss" dahil gusto nya ay MAAAAAADDDERRRRRR love!!! mahal kota miss kahit madalas kong mapainit ang ulo mo. at mahal din kita kahit ikaw anfg salarin kumbakit tinatawag akong bullex ngayon! langya! hehe.


syempre higit sa lahat, si madam etchos na nakakahiya mang aminin ay iniyakan ko dahil nung nalipat sya ng account, sa dami ng pagkakataong nagrereklamo na mawawala ako sa maynila, napagtanto kong di naman pala ako nag-iisa. kapatid ka na talaga sa akin.

gen, syempre nami-miss din kita.


*sa mga hindi ko nabanggit, di ibig sabihin na di ko kayo nami-miss ibig sabihin lang ay malapit na akong mag-isang oras dito sa computer shop at baka wala na akong pamasahe pauwi pag nag-extend pa ako. hehe


IV
ilang beses na ba ako umiyak sa blog na ito? ang dalas! taena kelangan nang itigil, boring na. kaso lang ano naman ang gagawin ko? ikamamatay ko ito! joke! hAha!




V speaking of pagkamatay

You scored as Poison. Your death will be by poison, probably because you are a glutton and are around so many people that it would be easy to get away with it. Several important people in history share your fate. Posion 80% Suicide 67% Suffocated 67% Bomb 60% Disappear 60% Eaten 40% Natural Causes 33% Accident 33% Gunshot 27% Drowning 27% Disease 20% Cut Throat 20% Stabbed 13% How Will You Die?? created with QuizFarm.com

ang tanging hiling ko lamang kung sakali mang maglalason ako ay i-tama naman ng website na pinagkuhanan ko nito ang spelling ng poison. yun lang tapos wala na. yun lang.


p.s.
pinanood namin ng mga kaibigan ko ang "pinoy blonde" nung isang linggo. at dapat ay ngayon ako gagawa ng post tungkol doon kaso nga lang, shet! wala na akong pambayad sa computer shop na to kaya sa susunod na lang.

kung para man lang magka-post

pasensya na di ako nakakapag-update ng blog ko ngayong mga panahong 'to, busy kasi e. pero yun nga tulad ng dati, dahil sa sobrang tagal ng huling log-in ko may back log na naman ako ng mga kwento. tulad na lang ng kwento ng pagkakalipat ko ng account sa call center na pinagtatrabahuhan ko (nakagawa na ng entries tungkol dito ang iba kong kaibigan at dating kasama sa dating account at dating building na pinapasukan tingnan nyo dun sa may gilid yung kina diva jayna, etchos at anne borja.) at kung ilang exam na dito ang naibabagsak ko, at ang isang kaklase sa training na gusto kong duraan sa gitna ng mata at saksakin ng nagba-blot kong bolpen sa ilalim ng panga. haaayyy!


andami pa talaga kaso eto, umpisa na uli ng training, kelangan nang makinig at nang may maipasa naman ako kahit isang exam. hEhe.

neks taym!

sharing unlimited

Dahil sabi nga ni gelo suarez (na di ko kilala personally at lalong di nya ako kilala pero lagi kong binabasa ang blog nya), disiplina ito.


+++++


Dahil kailangan kong ikwento na araw- araw parang palaki nang palaki ang pressure na lumabas at magliwaliw ako dito sa maynila. Sabi pa ni alma sa akin "makisama ka naman". Sabi nya oo, hindi rin daw naman sya nag-eenjoy sa paglabas-labas pero ginagawa nya yun kasi wala naman masyadong mawawala sa kanya at bilang pakikiisa na rin sa mga gusto ng mga kasama at kaybigan dito. Sabagay nga naman, minsan may gusto rin akong ma-experience pwera sa basta paghilata na lang sa higaan pagkatapos ng trabaho, tulad ng ilang kasama na nag-aaral pa ng law pagkatapos ng trabaho, o kaya ay ang isang kaibigan na nakakatambay pa sa g4 kasama ang mga dati na nyang barkada, o yung isa na nagagawa pang pumunta sa mga party pagkatapos ay pumasok uli ng maaga sa trabaho kinabukasan. Totoo, naiimpluwensyahan na ako at wala namang masama dun, normal lang naman sa mga tao ang lumabas at gusto ko rin naman din. ang kaso, sa tinagal-tagal ko na rin dito sa syudad (mahigit dalawang buwan na ako dito) pakiramdam ko wala pa rin akong lugar dito. Nawawala pa rin ko sa maynila.


+++++


Nakalimutan kong balita, may bago napala akong bahay na inuuwian. Mas malapit sa trabaho at ang pinaka importante mababait ang mga kasama ko. Bahay na bahay ang dating may tv, may radyo, may dvd(na wala naman sa bahay namin sa bulacan). Ipinagpapasalamat ko talaga na kinupkop ako ni johan dahil naaawa sya sa akin na araw-araw nagpapakapagod sa pag-uwi ng bulacan. Ang pinakamasarap nun alam kong may mga nag-aantay sa akin sa bawat pag-uwi. Mahirap yatang umuwi nang walang nag-aantay pa yun, mas mabuti pang mawala ka na lang.


+++++


Natutuwa akong malaman na hindi naman pala ako tatanda na nanonood lang ng mga pelikulang pinoy na tulad ng pinakahuling katarantaduhang lumabas sa mga sinehan yung kay mikee arroyo nakalimutan ko na yung pamagat e ano yata yun, "pasaway ka na mukhang rabbit ka pa" starring Mikey Arroyo atbp.. Haay naku sakit sa ulo! buti na lang mayroon namang efforts na ibalik sa dating ayos yung patay nang industriya. Hindi ako magpapanggap na maraming alam sa pelikula, lalo na sa pelikulang pilipino pero may alam naman ako sa panonood kahit paano. Isa na dito ay ang dati pa malinaw na katotohanan POLITICIANS MAKE VERY BAD ACTORS (BUT NOT AS BAD AS THEY ARE STATESMEN!)


Nung isang gabi kaasi nakapanood kami ng dvd ng isang entry sa 2005 CINEMALAYA, proyekto ng CCP at Film Development Council of the Philippines at ng UP Film Institute. "Big Time" yung pamagat! Ang bangis nun men kasi akala mo simple lang yung istorya, akala mo napanood mo na dati, akala mo andali nang isipin ng katapusan. pero di naman pala tama lahat ng akala mo. Comedy to tungkol sa dalawang small time na haragan na nangarap na umasenso, gusto nilang maging big time na haragan! Gumawa sila ng simpleng plano para mangyari ito kaso biglang naging kumplikado ang lahat para sa kanila hanggang sa nakulong na sila sa gulong pinasok nila! shet ang galing! Isa pa napakahilig ko talaga sa non-sequiturs kaya naman tuwang- tuwa din ako dito dahil nag-uumapaw ang non-sequiturs. Nae-excite na tuloy ako sa July 12-17 nun ko pa lang kasi mapapanood ang ibang pelikula sa festival e. Ano labas tayo?hehe


+++++


Sya nga pala tutal at wala naman akong masyadong naikwento sa inyo ngayon ise-share kop na lang tong isang tula na naka-impluwensya sa akin ng malaki. Hanep para kang nanood ng pelikula! ayokong sabihin to pero kung di ka maapektuhan dito, tsk, tsk.


How to Watch Your Brother Die by Michael Lassell


When the call comes, be calm.
Say to your wife, "My brother is dying. I have to fly
to California."
Try not to be too shocked that he already looks like
a cadaver.
Say to the young man sitting by your brother's side,
"I'm his brother."
Try not to be shocked when the young man says,
"I'm his lover. Thanks for coming."


Listen to the doctor with a steel face on.
Sign the necessary forms.
Tell the doctor you will take care of everything.
Wonder why doctors are so remote.


Watch the lover's eyes as they stare into
your brother's eyes as they stare into
space.
Wonder what they see there.
Remember the time he was jealous and
opened your eyebrow with a sharp stick.
Forgive him out loud
even if he can'tunderstand you.
Realize the scar will be
all that's left of him.


Over coffee in the hospital cafeteria
say to the lover, "You're an extremely good-looking
young man."
Hear him say,
"I never thought I was good enough looking to
deserve your brother."


Watch the tears well up in his eyes. Say,
"I'm sorry. I don't know what it means to be
the lover of another man.
"Hear him say,
"It's just like a wife, only the commitment is deeper because the odds against you are so much
greater.
"Say nothing, but
take his hand like a brother's.


Drive to Mexico for unproven drugs that might
help him live longer.
Explain what they are to the border guard.
Fill with rage when he informs you,
"You can't bring those across."
Begin to grow loud.
Feel the lover's hand on your arm
restraining you. See in the guard's eye
how much a man can hate another man.
Say to the lover, "How can you stand it?"
Hear him say, "You get used to it."
Think of one of your children getting used to another man's hatred.


Call your wife on the telephone. Tell her,"
He hasn't much time.
I'll be home soon." Before you hang up say,
"How could anyone's committment be deeper than
a husband and wife?" Hear her say, "Please. I don't want to know the details."


When he slips into an irrevocable coma, hold his lover in your arms while he sobs,
no longer strong. Wonder how much longer
you will be able to be strong.
Feel how it feels to hold a man in your arms
whose arms are used to holding men.
Offer God anything to bring your brother back.
Know you have nothing God could possibly want.
Curse God, but do not
abandon Him.


Stare at the face of the funeral director
when he tells you he will not
embalm the body for fear of
contamination. Let him see in your eyes
how much a man can hate another man.


Stand beside a casket covered in flowers,
white flowers. Say,
"Thank you for coming," to each of the several hundred men
who file past in tears, some of them
holding hands. Know that your brother's life
was not what you imagined. Overhear two
mourners say, "I wonder who'll be next?" and
"I don't care anymore,
as long as it isn't you."


Arrange to take an early flight home.
His lover will drive you to the airport.
When your flight is announced say,
awkwardly, "If I can do anything, please
let me know." Do not flinch when he says,
"Forgive yourself for not wanting to know him
after he told you. He did.
"Stop and let it soak in. Say,
"He forgave me, or he knew himself?"
"Both," the lover will say, not knowing what else
to do. Hold him like a brother while he
kisses you on the cheek. Think that
you haven't been kissed by a man since
your father died. Think, "This is no moment not to be strong."


Fly first class and drink Scotch. Stroke
your split eyebrow with a finger and think of your brother alive. Smile
at the memory and think
how your children will feel in your arms,
warm and friendly and without challenge.

another one of my shots at making others proud of me

this one i made for a person in the fashion of ronald baytan's "star-crossed" my all-time favorite poem. i hope ronald will be proud of me for this. as for the person i wrote this for, i expect nothing.


salbabida
sabay tayong lumundag
tungo sa 'di sa matiyak na tubig
ng bakasakali.
malamig ang tubig.
pati ang alaala ko'y nanginginig
sa bawat pagdampi nito.
pero ang sabi mo ay "ayos lang,
nandito naman ako."
lalo akong gininaw.
kaya nga umaahon na 'ko,
'di ko na rin kasi matantya
kung kaya ko pa
ang manatili sa 'yo at di malunod


+++++


binibilang ko ang mga araw, umaasang makikita ko sa mga numero ang patutunguhan ng lahat ng ito.

sa wakas!

sabi ni noel(manny! nami-miss ka namin) nung isang araw kabisado na raw niya laman ng blog ko sa sobrang tagal na ng mga nakapost. nahiya naman ako. sabi ko, "sige, gagawa na ako ng bago pramis." pramis na naman! e kasi naman talagang nabasag ang puso ko (naks!) nung nabura yung pagkahaba-haba kong entry tungkol sa hale, tsk tsk.


pero eto na nga uumpisahan ko na (uli.)




case no. 3
"the day you said goodnight ng hale" (oo na gusto ko na)
dati kasi ayoko talaga ng hale nung tipong "broken sonnet" pa lang yung kanta nila. masyado kasing pa-deep at melodramatic yung kanta e. di ba parang malagkit sa balat yung "now i concede/ at the night of this fifteenth song,/ of melancholy/and in this next line/ i'll say it all over again/ that i love you" ano naman yun?! pero nakalimutan ko yun lahat nung narinig ko yung 'tong "the day you said goodnight." wala na akong nagawa nung narinig ko yung "take me as you are/ push me off the road/ the sadness i need this time to be with you..." pangit yung kasunod na linya at di ko na maintindihan ang ibig sabihin ng iba pang lyrics pero ayus na. sa akin kasi ang importante dun sa kanta ay yung honesty ng feelings ang gusto niyang sabihin. minsan, magkulang man ang salita, ang mahalaga ay ang damdamin.


napanood mo na ba yung video nito? di ko lang alam kung kinuha ng konti sa hunchback of notre dame ang idea. ang istorya simple lang naman e, nag-umpisa, nabuo at natapos s'ya sa bintana. ang dalawang bida ay tawagin na lang nating quasimodo at esmeRalda (di ko alam kung sinadya din na kamukha ni quasimodo yung bidang lalaki basta pag nakita mo, bang! pang-kampanero din! hehe.)


tulad ng tunay na hunchback, nakasilip lang sa baba si quasimodo. sa bintana, makikita nya si esmeralda na nakikipag-away sa boypren nya, makikita nya na umiiyak ito sa katapat na bintana, dun sila magkikita, magngingitian, at magpapa-cute sa isa't-isa. ipapakitang magkasama ang dalawa, naglalakad sa kalsada, naglalaro ng scrabble sa may bintana syempre kasabay ng dagdag pang pa-cute. ok ang lahat, pang-young love sweet love ang dating. kaso lang naalala kong malungkot na love song nga pala 'to at natural di naman pwedeng salungat yung video.


naglalakad si quasimodo, may hawak-hawak na mahabang bagay na nakabalat sa papel. naisip ko: hmmmm... dildo! banaag sa mukha ang saya, tuwang-tuwa na may maibibigay sya kay esmeralda na sana ay makapagpapaligaya dito kaya naman talagang kipkip pa nya yung dildong nakabalot. papalapit nang papalapit sa pinto ni esmeralda makikita mong pumapanaw ang tuwa sa mukha ni quasi. ididikit nya ang tenga sa pintuan at tuluyan nang babagsak ang lahat ng magandang bagay na matagal-tagal din nyang itinumpok sa loob n'ya. tulad ng lahat ng nasusugatan, babalik si quasimodo sa kwarto nya. sa bukas na bintana makikita mo kung ano ang nangyari, makikita mong nag-uusap si esmeralda at ang ex at mukhang nagkakaayusan na. bumagsak na ng ang lahat, ni hindi na makatingin pa si quasimodo. mamaya, puting-puti, lalabas si esmeralda paalis kasama ng ex na hindi na ex. bago lumabas ng gate hihinto sya at titingin sa bintana kung saan nandun na naman si quasi magtitinginan sila, walang masabi, walang magawa sa isa't-isa, walang magawa sa pagkakataon. nasan na ang mga lakad nila sa kalsada? ang mga laro ng scrabble? ang mga ngitian? walang sagot.


p.s.
nalaman ko bandang huli, di naman pala dildo yung dala ni quasi, sculpture pala!(o statuette ba yun?)


+++++


case no.4
i want to know what love is ni sarah geronimo (at least hindi na celine dion! hehe)
iniisip ko lang, di ba parang bata pa si sarah para kumanta ng ganito? hindi pa nya masyadong naiintindihan siguro yung ganun kaseryosong kanta.


iniisip ko lang, bakit suot ni sarah ang gown na sinuot ng nanay nya nung nagdebut ito 25 years ago? andami nya namang pera, marami rin namang gagawa ng damit para sa kanya di ba? iniisip ko lang


iniisip ko rin ano ba istorya ng videong tO? tapos dun sa bandang huli, kung saan nagtatakbuhan lahat ng tao sa isang direksyon tapos tumatakbo pasalungat sa kanila tapos bandang huli sya na lang mag-isa, may nakatutok na spotlight nililipad-lipad ng hangin ang buhok at yung damit nyang damit rin ng nanay nya nung nagdebut ito 25 years ago, wala na bang mas gasgas na eksena dito? saan-saan ko na ba to nakita? sa resident evil, sa video ng switchfoot, sa sk8r boi rin kahawig tong eksenang to. iba naman kaya, try?


+++++


case no.5
"ordinary people ni john legend" (ang video na nagpaiyak sa akin)


We're just ordinary people
We don't know which way to go
Cuz we're ordinary people
Maybe we should take it slow (Take it slow oh oh ohh)
This time we'll take it slow (Take it slow oh oh ohh)
This time we'll take it slow


Take it slow
Maybe we'll live and learn
Maybe we'll crash and burn
Maybe you'll stay, maybe you'll leave, maybe you'll return
Maybe another fight
Maybe we won't survive
But maybe we'll grow
We never know baby you and I


ang galing ng tunog ang galing ng boses ang galing ng video ang galing ng lahat e! da best! da best! ang bagong paborito ko. kung may nakaka-relate kwentuhan tayo.


We're just ordinary people
We don't know which way to go


+++++


case no.6
may isa pang video, yung bago ng mcfly ngayon na hindi ko alam ang pamagat napaiyak din ako nito, pero sa ibang dahilan. hindi ako naiyak sa lyrics o anupaman (ni hindi nga ako nakikinig nung ipinapalabas to e.) masakit lang kasi, nakapanghihinayang, nakakaawa kung paano lang nasasayang ang buhay ng mga bata sa africa, kung gaano sila kahirap, kung paanong ignorante tayo sa paghihirap ng mga batang ito, lunod sa sari-sarili nating burgis na pamumuhay, nawawala sa pag-iisip kung ano ba ang pinakausong mga bagay ngayon samantalang ang mga batang ito, iniisip kung buhay pa ba sila bukas. ang maliliit na babaeng aprikana na natatakot na bigla na lamang mawala at maibenta sa kung kanino bilang alila at parausan, ang parehong batang babae na nilaslas ang clitoris matapos para daw mawalan ng libog kung sakaling aalis ang asawa niya upang makidigma sa hinaharap. ang iba pang batang lalaki at babae na biktima ng kahirapan, ng AIDS, ng pang-aalipin--mga bagay na wala silang kinalaman, 'di sila ang may kagagawan pero putangna sila ang nagiging biktima. alam ko oo, sasabihin mo hindi ako dapat na maghanap, na kung isipin mo pa ang problema ng ibang tao lalo na yung malalayo naman sa iyo ay sasakit lang ang ulo mo sa konsumisyon, na tayong lahat ay may kanya-kanyang salimuot na pinagdadaanan, alam ko naman yan at wala namang masyadong kulang ang ideyang ito. ang sa akin lamang hindi rin naman masama kung susubukan nating malaman ang mga bagay na ito, dahil kahit paano alam natin kung paano ang maging bata, at alam na tin na di ganito ang dapat na buhay nila, alam natin na may mas maganda pang pwedeng mangyari sa mga batang ito. kung di man tayo makatulong ng diretso alamin man lang natin na ganun pala sila para kung sakaling may makaisip ng mainam na paraan para maayos ito pwede na tayong tumulong. iyon na sa palagay ko ang pinakamakatotohanang bagay na pwede nating gawin. oo, madali namang kalimutan ang lahat ng to pero sabi nga dun sa article ni conrado de quiros, "all it takes for evil to triumph is for good people to do nothing" (waW! parang chain mail ng church of chRist a! hehe.)


+++++


ayun na, natupad ko na rin ang pangako ko sa wakas. malapit na uli ang days off ko, sana marami pa uling masayang video at bagay na mangyari. hehe.




p.s.
dahil nga pala madalang naman daw ipalabas dito yung la tortura, try nyo to.





"La Tortura"ByShakira


tapos pag-usapan natin uli! hehe.

paumanhin

masama ang pakiramdam ko ngayon, di ko na muna maitutuloy ang blog entry ko nung isang araw. lintek naman kasing sa dami ng mauuso sakit pa ang "in" ngayon. fotah, sa fashion nga di ako nakikiuso sakit pa kaya, itutulog ko muna ito.


pero sa ngayon, eto muna: MABUHAY ANG PILIPINAS!!!



p.s.
kwento ko lang, hanggang sa yahoo search ba naman sumusingit ang amerika? naghahanap ako sa yahoo at sa google ng pictures ng picture ng bandila ng pilipinas, aba'y ampotah sukat sumingit ang us national flag! piture search na lang yun umeepal pa rin, shetness!

memory hang-over

haayyy salamat! saya naman nun! kagagaling ko lang sa dalawang araw na off ko. syempre, kahit naman kasi papetix- petix lang kami sa shift namin mas masaya pa rin yung alam mong di mo kelangang pumasok sa trabaho kinabukasan at wala kang ibang gagawin kundi magpahinga, humilata, kumain, manood ng tv, manood ng porn(joke!), at syempre, umuwi sa bahay sa bulacan. naalala ko tuloy yung break ko nung isang linggo, panay lang ang panood ko ng tV at syempre dahil kasama naman ako sa "MTV generation" na may attention span lang na hanggang (approximately) 5 mins., ayun nagpakalunod na ako sa mga music video sa channel 41 at 23(note: hindi mtv ang tawag sa lahat ng music videos tulad din ng hindi colgate ang tawag sa lahat ng toothpaste)


case no.1
"untitled" ng simple plan (e 'di may title na rin yun 'di ba? sayang, nagpapa-deep pa kasi e)
bakit ganun? kelangan bang laging umuulan pag napagdesisyunan ng bandang ito na magdadrama-dramahan sila? kelangang nagpapaulan si pierre? wala bang ulan sa canada? at bakit din nagpapaulan sila sa mga pinakapangit kung di man pang-engot na lugar? halimbawa yung sa "perfect" nagpapulan at tumutugtog sila at naglululundag sa bubong ng bahay? di naman maganda, kaya nga kinakabahan pa tuloy ako kasi baka bumigay yung bubong tapos lumusot sila tapos may mga ninja kitana pala at samurai na nakalagay dun sa ilalim, o kaya nandun pala yung si anong pangalan nung hayup na yun, si ryan cabrera sa ilalim, e di namatay pa sila! morbidness!!! o kaya, mas nakakatakot, bubuo sila ng boy band!hehe.


pero seryoso na, di talaga kasi ako mahilig sa simple plan e. pero in fairness maayos ang video para dun kanta, mas may saysay pa nga yata ito kesa dun sa kanta mismo e. eto lang kasi ang istorya nun: gabi. tahimik. walang taong naglalakad. may tumatakbong kotse sa madilim na daan minamaneho ng isang babaeng mukhang galing sa (pagkabata? joke!) kung saan pero sya yung tipong squeaky clean na babaeng iuuwi mo ke inay. ayus. maya-maya, may isang kotse na naman. waW pharrE shenglot ang driver ng kotshe pharre! sumisingit din sa screen ang ilang eksena ng ilang tao na malamang ay pamilya ng babae, si nanay nahuhugas ng pinggan(how sweEt!), si tatay nasa sala nagbabasa ng dyaryo, si sister nagbabasa ng maGazine sa kwarto, si brother naglalaro ng playstation (ligoy!).


HULAAN NYO KUNG ANO NANGYARI SA DALAWANG DRIVER? alam na natin yun e! dalawa lang naman ang nangyayari pag may ipinapakitang mga kabataan sa kotse: alin sa magbabanggaan yung mga kotse o magbabanggaan yung mga drayber nito (sa iba't-ibang paraan.) maya-maya nakikitang mo na lang sa screen na nagsisitilapon ang pamilya ng babae sa kung saan-saan na para bang sila ang nabangga, sila ang sumalpok sa kung anong malaki at malakas na pwersa.


kung lilimiin, totoo nga naman. sa mga ganung aksidente kasama ang naiwan sa nabubudol at humahampas sa kung saang sulok--kasama sila sa mga casualty! lalo pa't kayang-kaya naman sanang maiwasan yung walang kakwenta-kwentang pagkamatay na yun. di dapat nangyari. sayang. at sa huli, nang ipinapakitang namatay ang babae sa isang kotse iisipin mo, paano na ang pamilya, maghihilom pa kaya ang mga sugat sa kanila?


case no. 2
"la tortura" ni shakira kasama si alejandro sanz ( strange case but hey, so what?!!)
nagulat ako nung isang araw nung makita ko to sa trl. e ni hindi nga ingles yun e. at lalo na ku8ng tutuusin mo pa na parang nawawalang anak ni fred panopio si shakira sa boses. patience is a virtue. kaya naman ayun nga, nakita ko na kumbaket! waW! kung ganun naman lahat ng espaniol na video e, di magpapa-cable na ko't manonood ng MTV latino 24-7! shet kahit na alin dun sa dalawang singer ang gusto mo, kalat sa dila ang lasa e! kaso lang shet, sakit sa puson.


*malapit na kasing matapos ang shift ko e, itutuloy na lang sa susunod. nasa queue pa ng guni-guni ko yung mga video nila sarah geronimo, sa hale at yung sa iba pa.

eto na lang muna

fotah antagal kong nagta-type ng bagong blog entry tapos update ako ng update, akala ko naman nase-save yung tina-type ko, ang haba pa naman nun, tapos nung sinubukan ko nang i-publish, fotah! wala pa sa kalahati yung nalagay. kaya eto na lang muna sa ngayon pagpasensyahan na.


sa pagitan ng mo ko at natin

tinutunton ko ang patlang
sa pagitan ng ating
mga katawan
subalit nawala, naligaw ako sa gitna
ng sala-salabat na linya, kulubot
ugat ng ating mga daliring
nagtatalik sa ilalim ng barnisadong
kahoy na lamesa.
natalisod ako sa mga guhit na
nilagay natin sa ating gitna.


‘wag mo akong tanungin kung
bakit, ano, kanino, kuwan, kaylan,
paano?
sapagkat hindi ko alam ang isasagot
sasabihin ko sa iyo.
hindi mo kaylangang magpaliwanag
at magpaalam, basta na lang
mauunawaan ko rin balang araw
maiintindihan ang mga dahilang di ko
makita pa ngayon.


marahan kong tinatawid ang tulay
sa ibabaw ng ilog ng ating mga damdamin.
sa gitna ng ating mga titig
ang puwang sa ating paniniwala.
ngunit natigil ako sa gitna
gayong di pa rin ako tumitigil.
tinutunton ko ang tulay sa ating pananaw
subalit di ko maabot ang pampang sa iyo
di ko na magagap ang mga mata mong
dati’y tanging salamin ng aking lualhati.
hindi na kita makita, masyado ka nang malayo.




*muli paki-katay na lang kung gusto nyo, may tagboard naman diyan sa gilid e. hehe.

ang birthday wishlist ko atbp.

I. patay ka na lolit solis
yehey! ito na ang pinakapaborito kong araw sa buong taon!


natutuwa naman ako kasi mas marami nang nakakaalala sa akin ngayon, tulad ng mga kasama kong maggugulay na kapwa adik sa blog dito sa ps (nandyan yung links nila sa gilid), mga dati, pinakamamahal at pinakamaaasahan kong kaibigan sa bulacan, mga dating kong estudyante nung panahong nagtuturo pa ako, mga dating kakilala, kalaro ng taguan-pung, tumbang preso, piko, lubigan at muras, mga dating kakopyahan sa school, mga katawanan sa tambayan at yung iba pang taong hindi binabagayan ng bansag, basta yung mga taong nakasama ko sa 20 taong eksistensya ko dito sa mundo. (sandali, totoo bang umiral ako dito? next!)


+++++


II. dalampung taon
ganun na rin pala katagal.


kaya naman marami na ring nangyari sa akin, tulad ng sa iba, marami nang nagdaan, marami na ring dinaanan pero shet ngayon nare-realize totoo pala, pag tumatanda ka na mas marami ka nang kinatatakutan, mas marami ka nang hinahanap at mas marami na rin nawawala sa 'yo.


ngayon pakiramdam ko araw-araw akong tumatakbo-- mabilis na mabilis na mabilis na mabilis na mabilis. dahil hinahabol ko ang panahon, hinahabol ko ang mga nakaraang pagkakataon. hindi ko ito hinahabol dahil may gusto akong ayusin, tanungin, pakialaman, alam kong walang ibubungang mabuti kung ganun ang dahilan ko. ang totoo nyan, hinahabol ko ang mga alaala dahil ayokong maiwan ako ng mga ito. subalit ayoko namang manatili at dagdagan pa ang 20 taon kong pag-iral na alam lang ang mga bagay na nangyari sa akin, nais ko sanang maramdaman ang lahat ng mga bagay na kasama ng mga iyon. sa ganun, lalo kong pahahalagahan ang mga nangyayari sa akin.


ano na nga ba ang nagawa ko sa dalampung taon? nag-aral, nagturo, nakipaglaro, nilaro, nakipaggaguhan, nag-dropout, nag-aral uli, nakipagkaibigan, nakipag<tutut!>, at eto nagtatrabaho. andami na rin pala. andami na na di kayang ikapsula lamang sa blog na ito. gayunpaman madalas pa rin iniisip ko puno na nga kaya ang buhay ko kung puro gainto ang ginagawa ko? trabaho- bahay- kebigan- aral- basa- trabaho- aral- kebigan- basa. yung ganun lang. walang gimik walang masyadong kumplikasyon. nitong mga huling araw nga di ako masyadong makahabol sa usapan ng ilang kasama dito sa pS e, sabi ni millet ayus lang daw yun ang arte-arte ko raw kasi, di ako sumasama sa mga lakad. sabi ko naman, kasalanan ko ba kung di kosmopolitano ang lifestyle ko? e probinsyano nga ako e, sanay sa simpleng buhay, jollibee lang masaya na. yung ganung tipo.


pero tutal nandito na rin naman ako, sa edad, lugar at pagkakataong ito, susubukan ko nang mag-modify ng lifestyle. wala namang masyadong bago pero pipilitin ko kahit na konti lang.


+++++


III
nga pala, yung breaker na yan, hinihiram ko ng walang paalam kay ronibats ng ronibats.com


+++++


IV
tutal eto na rin naman, sasamantalahin ko na ang pagkakataon. eto ang mga bagay na gusto ko sanang matanggap (dahil tumatanggap ap rin naman ako ng mga regalo hanggang sa isang linggo, hehe):


iPod shuffle- oA naman kasi yung mga iPod na totohanan kaya eto na lang, mas mura pa.


world pis- pwede ba? pede?


nokia 5210 o kaya 3650- yun lang talaga yung mga pangarap kong phone.


mas malaking sweldo- pS


tribu sandals- alam ko lahat meron na nun e, pero lahat naman din may mata at may ilong at may tenga pero merong maganda nun at di maganda. bahala na kung san ako mapabilang.


pony sneaker na blue o kaya chuck taylor na red- wsak na wasak na kasi ang sapatos ko e

album nina missy higgins, 50 cent, ng lifehouse, yung bago ng bamboo, at (oo aaminin ko na) hale-matagal na rin akong di nakakahawak ng origina na record e, puro pirata yung sa kin.


coraline ni neil gaiman- gusto ko sanang bilhin to ngayon huling sweldo kaso naubos ko na e.


twisted 2: the spawn of the twisted ni jessica zafra- yun na lang kasi ang di ko pa nababasa sa twisted e.


faulty electronic wiring ni ruel de vera- si ruel de vera ang poetry editor ng sunday inquirer magazine kaya nang nakita ko ang aklat nya sa powerbooks muntik na akong mag-somersault kasi astig yung mga tulang pinipili nya para sa poetry section ng sim e, kaya inasahan kong hanep din ang mga tula nya. binuklat ko at sinampulan, ayun! ako ang nasampulan, da best ito!


at siguro huli na ito para sa ngayon


isang bago at matinong presidente ng bansa- shetness yan, kelangan ko pa bang ipaliwanag?


+++++


V
marami pang iba e, pero baka naman parang amerikano na ko 'nun, overconsumptive! kaya yan na muna. pag meron pa akong pahabol na hiling, ire-request ko na lang sa independence day! hehe.


+++++


VI
congrats nga pala kay etchos, ikaw na ang bagong paborito ng dR! iba ka men!


+++++

VII
happy birthday to me at salamat sa lahat ng bumati!:D

bago ako nangarap na maging lord of the universe

bago naging kumplikado at imposible ang mga pangarap ko, eto muna ang ang highest goal ko sa buhay. kahit sana maging si ochre mask o kaya si periwinkle mask ako oki lang basta makasama ako sa kanila, kaso di yata sila tumatanggap ng di singkit e, kaya eto nagbago na lang ako ng pangarap--gusto ko na lang maging my little pony! kaya kung may number kayo ng alin man dun sa mga mumunting kabayo (kabayito?) na 'yun paki-send naman sa kin para maitext ko sila.

pwede iba na lang pag-usapan natin?

Wag na yung kung bading ba si ano o si ganito, kung talaga bang may inaantay na tawag si call waiting, o kung metrosexual lang ba o talagang may "kakaiba" sa bago nyang crush. Lalong wag na nating hayaang maakit pa tayo sa walangka-kwenta-kwentang halina ng pagtatanong kay Jinifer kung bading ba s'ya o hindi (pasintabi kay etchos, walang personalan ito ha, alam mo namang fan mo ko!). Pero sa totoo lang, kung lilimiin wala na rin namang saysay pa. sa totoo lang, sa loob ng mga sarili natin nabuo na natin ang persepsyon natin dun sa isang tao--buong-buo na di nyo lang alam kung gaano. Tipong metasolid na yung state ng pagkabuo ng loob. At sa totoo lang kaylangan na lang pag-usapan ang mga ito bilang pa-meryenda sa (itinatago nating) chismoso/a, kung di man <bleep!> na sarili.

Wala ring magbabago. Ganun pa rin. Hindi ka madadagdagan, hindi sila mababawasan kung sakali mang makumpirma. Ang mababawasan lang ay ang mga topic para sa chismisan, pero sa pangkalahatan--walang mababago. Ganu'n pa rin. Ganun pa rin. Ganu'n pa rin. Shet, ganu'n pa rin!


.=-
Pag-usapan kaya natin yung bagong skin ng blog ko? Lupet no? MARAMING SALAMAT KAY KENNY FLAKE! Kung di dahil sa kanya ay di magkakatotoo ang magandang itsura ng blogspot na 'to dahil wala akong kaalam-alam sa html na yan! buti na lang sinagot niya ang panawagan ko. MARAMING SALAMAT ULI KEN!!!

erratum

yung nakakainis pala e yung nagkoconio-coniohan kahit na filipino naman yung katutubong wika nya, o kung 'di man, yung alam naman kung paano ang tamang bigkas e inaarte pa. walang american accent sa Filipino!

refresher 'to para sa mga ganun: sa wikang Filipino ang pangunahing pamatayan ng gamit ay "kung anong sulat, siyang bigkas" kelangan pa bang i-memorize yan? naku!

'di nga pala ito dapat ipagkamali ito sa bilingualism at sa paminsan-minsang code-switching o pagsingit nmg ilang salitang ingles sa Filipino, may mga pangkakataong katanggap-tanggap, pero madalas, nakakairita lang.

ho-humm...

ilang araw na akong walang kwento. sa totoo lang, gusto kong magsulat. gusto kong i-kwento halimbawa:
:kung paanong nakakausap ko na kahit papaano yung mga kasama ko dun sa dorm,


:kung papaanong ipinagpapasalamat ko ke lord na meron akong mga totoong kebigan gaano man kalayo,


:kung paanong nasusuka ako sa buhay ng ibang taong iniisip na sila ang dahilan kung bakit umiikot ang mundo, na kaya sumisikat ang araw ay para lang mabigyan sila "exclusively" ng vitamin d.


:o kaya gusto kong itanong kung bakit mukhang totoo ang mga taong plastik


:gusto ko ring i-kwento na shyeht! like there's nothing more nakakhairita than conio speak, ya knauw! i dont know what the people who make salita like this get out of it, but, like, ya knauw, sew irritating e, da va?! (fotah! duraan kita e!)


:at eto pa isa, WHAT'S WORSE THAN BAD ENGLISH IS BAD FILIPINO! (kung 1st language mo yung english. kung alam mo kung pa'no sasabihin ng tama ang isang salita, sabihin mo ng ganun, wag mong pagmukhaing gagu ang sarili mo.


:na sinabi ko na, ako na naman ang masama bandang huli.


ang mga ito at marami pang iba. di ko naman magawa, sobrang dami kasi di ko malaman kung sa'n ko uumpisahan. pero one of these days, one of these days promise, susulatin ko yan, kahit isa lang.

peoplesupport

kung may preferred topic na kayo dun sa mga nabanggit, pakisabi na lang. o kaya kung gusto nyo, paki-suggest na lang.

due to popular demand (na inimbento ko lang sa isip ko)

eto yung entirety ng tula na pinagkunan ko ng excerpt dun sa last blog ko.

kaytagal
natapos ang isandaang libong taon
at lumipas na ang bukas,
inasahan kong mahawakan kahit
man lamang ang ilang saglit o sandali
o ang isang dakot na lualhati ng alaala na
minsa’y naglakad tayo sa putik, naglublob
gumulong, sumisid sa ngala-ngala ng bahid
subalit nanatili
at nananatiling matigas sa
malambot nating balikat at
bakli-bakling panaginip.


pinangarap ko rin noong mangarap
ng paglipad sa ilalim mo habang ika’y
marahang umiindayog.
at ang mga katawang nagsasalimbaya’y
di alam, di pansin ang
mapagkunwaring dalisay sa mga
ngipin ng mapanghusga.
pinangarap ko ang lumipad habang
nadarama ko ang dila mo sa
aking talampakan.
doo’y marahang dumadaloy
ang mga tula, dula, kwento at
oyayi ng ating pag-iisa
na nabubuo sa bawat panahon ng
iyong pangungusap.

natapos ang isandaanlibong taon
at lumipas na ang bukas
subalit patuloy ko pa ring dinadala
ang bawat piraso ng iyong pakpak
na tanging naiwan sa iyong pagbagsak.


ika’y higit pa kaysa dalawanlibong anghel
para sa akin at dalawanlibo kong
sariling mananatiling iyo.
ang bawat paglipad mo’y daig pa
ang langit.
ang ligaya mo ang aking tanikala
kaya mali man ay maghihintay ako
kung saka-sakaling hilahin ka muli
ng tanikala pabalik
at ang isandaang tao’y lilipas
at ang bawat sandali nito’y laging
mananatili.



*yun, kung naghanap man kayo ng higit pa jan, senxa na yan lang muna kaya kong i-deliver e. at muli, mag-iintay ako ng mga komento o pagkatay sa tulang ito. wag lang sana akong tanungin sa mga detalye ng pinagmulan ng tulang ito, dahil di ko na yun kayang sagutin, ibina0n ko na lahat.

nasabi ko na to dati

at sasabihin ko uli.

"ika'y higit pa sa dalawanlibong anghel para
sa akin at sa dalawanlibo kong sariling
mananatiling iyo.."

at kahit na kasalukuyan akong nagpapakalunod sa daluyong ng
mundong ginagalawan ko ngayon, malayo sa 'yo. naaalala pa rin kita.

p.s.
in fairness nagustuhan to ni ser lourd de veyra. natuwa naman ako!

kaylangan bang laging ganun? di yata.

[set the mood muna mga men]

Nice Dreamradiohead

They love me like I was a brother
They protect me, listen to me
They dug me my very own garden
Gave me sunshine, made me happy

Nice dream, nice dream
Nice dream

I call up my friend, the good angel
But she's out with her answerphone
She says she would love to come help but
The sea would electrocute us all

Nice dream, nice dream
Nice dream, nice dream
Nice dream, nice dream
Nice dream

If you think that you're strong enough
If you think you belong enough
If you think that you're strong enough
If you think you belong enough

[Just as well Just as well Just as well]

Nice dream, nice dream
Nice dream, nice dream


.=-
ayos na. nalulubalob kasi ako ngayon sa lawa ng pag-iisa.


.=-
lagi kong sinasabi di ko kaya yata todits sa syudad , ako na yata kase ang pinakamalupet na adik sa bulacan! isa pang pinakamahirap ay wala pa aknog masyadong kebigan. sa isang buwan ko na dito dalawang tao pa lang ang ika nga ay "kumakalinga" sa akin, sina millet at eric. nung isang gabi katek si eric nagrereklamo na naman ako sa hirap ng buhay ko dito. sabi ba naman sa akin "ikaw kasi ayaw mong makipagkaibigan e. hehe". amfotah may "hehe" pa ang loko! ganun ba talaga ako? alam ko, talagang takot ako sa maraming tao takot in a sense na (wow, very conio!) di ko kayang basta makipagkonek sa kanila. pero di naman siguro totoong ayokong makipagkaibigan. di naman sa gusto kong manigurado na walang sakitan pag tinarantado ka ng kebigan mo, talaga lang nahihirapan akong mag-open up, daig pa ng ako ng nescafe sa sobrang kaoopen-up (parang karinderyang bukas sa lahat ng gustong kumain!hehe).

ano ang dapat kong gawin ate charo?

di kasi ako lumaki sa ganitong uri ng lifestyle e. sa kabukiran kasi namin (sabi nga ni makati [call] girl) sobrang simple lang, kami ang lugar na kinalimutan ng starbucks at seattle's best, sa 'min great taste lang ayus na. di ko sinasabing kelangang i-tailor fit ng syudad ang takbo nya sa kung ano ang kaya kong habulin, ako ang kelangang sumabay sa kanila. at gagawin ko naman yun. talaga lang 'di ko kayang mag-isa. sina millet naman nasa malayong bilding kaya di ko sila makakasama talaga madalas.

hanggang ngayon nakahimpil pa rin ako dito sa kung saan nagagagap ko ang lupa, kung hanggang saan kayang abutin ng hakbang ko ang mga bagay-bagay. gusto kong magmalaki at sabihing kaya ko 'to mag-isa (adjA!) pero sa totoo lang men, mahirap talaga. ngayon naman, kung gaano kahirap ang wala kang kasama, ganun din kahirap ang mag-intay na aakay sa 'yo.
walang choice, tatanggapin ko na lang pareho yung hirap na yun, at hanggang walang dumarating, tatatagan ko na lang.

helf! helf!

sino ba marunong mag-html dyan? di ko kas malagyan ng mga theatrics tong blog ko e. amfotah, kanina ko pa nilalagyan ng title yung ibang parte dito e, ala namang nangyayari.

dito ko unang sinubukan

yung mga natutunan ko sa kauna-unahang workshop ko. hehe. salamat kila ser lourd at kay ser eros , mam neri at mam oad at sa iba pang astigas na panelist ko nun. mahina pa rin tong tula pero kahit pano binawasan ko na yung "pagroromansa" ng sabjek ko. yun nga lang medyo porn pa rin, (pero wala namang nagreklamo tungkol dito dati a! everybody loves porn! wehehe.)

*nga pala, kung may nais kumatay ng tulang ito, sige lang, aantayin ko. salamat!


sa iyo na nagsabi sa aking godbless

ang gabing ito'y aking lihim,
sapagkat ngayon, sa bawat ikot ko't tuwad,
tagilid, tingala
ay iniisip kita. at ang hangin
na mumunting anghel na naglilipad
ng iyong buhok sa langit,
sa langit na 'di ko maabot.

inaalala ko sa pusikit
ang iyong matang ningning
ng bumbilya ni aling maring
bumubulag sa solitaryong gamu-gamong
nakahimpil sa hangin. sumisingit
sa siwang ng plywood na pintong
singkapal ng kalimot.
umaabot
sa ilalim ng unang himlayan ng
aking pagpapasya.

nasabi ko bang
may berdeng taling nakabaibid sa aking
hita, tinutuluan ng gunita--buhol-buhol,
kula-kulapol
na mga linyang namamagitan
sa akin at sa butas
papaloob sa supot na telang
sisidlan ng alaala, tahanan sa mga babasaging
holen kung saan
sinisilip kita, balot ng siphayo,
nalulunod sa ganda.

ngayong gabi'y inaalala kita, mahal,
nababanaag ko sa kisame ang iyong
mukha at hininga.
at bumabagsak sa akin ang ulan ng
mga salitang sindami ng luhang
bumaha mula sa bagay na itong tinawag
nating "atin"
subalit walang atin mahal,
ang tanging ari lamang nati'y yaong mga
kapurit na sandaling hinuhudyat
ng mga lihim na ngiti, elektronikong
tutut ng cellphone, at ang mga maigsing
lakad at kwentuhang inosente sa depinitong tungo.

nawawala sa maynila

mag-iisang linggo na akong naglalakad ng walang siguradong direksyon. ang hinahanap ko lang tulog, at mga daang maglalayo ng isip ko sa bulacan kung saan nakapako na ang sarili ko (at sex narin siguro, may pangangailangan rin naman ako, lalo pa ngayo't nag-iisa lang ako dito.hehe).

.=-
lumipat ako ng dorm nung isang araw, thursday yata yun nakakapagod din kasi yung byahe pauwi mula sa makati, alam mo naman nakikisingit na ko sa buhay petibugoy ngayon. kelangan kasi ng pera e. tsaka subok din muna sa independent life (kuno). pero di ko rin pala kaya. pakiramdam ko bata akong palaging ligaw dito. na bulate akong panay ang gapang sa bituka(ilang manunulat na ba gumamit ng analohiyang yon?hehe) ng lungsod. sa totoo lang, wala namang offense sa mga taga-rito, di ko talaga keri ang syudad men! ang hirap. gaya nga ng napag-usapan namin ng isang kasama sa trabaho kahapon habang kumakain, ang hirap sa buhay dito sa metro, laging nagmamadali ang tao, ayaw mapag-iwanan ng buhay na sobrang bilis, walang nang pahinga. sabi ko naman oo nga, kumakayod halos lahat, kanya-kanyang kayod, yung iba kinakayod pa yung kinayod ng iba, ang masakit nun di naman lahat umuusad. bad trip no? pero ganun talaga e, di ko naman kayang kalabanin ang syudad na to, anlaki e!sasabay na lang ako, kakayod ng sa kin. pag kaya ko na tsaka na ko babalik sa bulacan.

.=-
naalala ko, ganun din nga pala si edgardo m. reyes, yung nagsulat ng "sa mga kuko ng liwanag" na ginawang pelikula ni lino brocka(plugging ito!), di rin nya maalis sa sistema ang bulacan, taga-san ildefonso yun e! tumira sya sa may monumento yata e, pero iniwan nya rin yun at bumalik sa probinsya. ang linya pa nga nya nun bago bumalik e, "pakyu ka, di na ko babalik!" (parang ganun, check ko din)

.=-
sa totoo lang ang mga unang nasabi ko ay mahabang pasakalye lang para sa panawagan ko para sa mga mapagpalang pusong maaaring kumupkop sa akin dito sa maynila. di naman ako mapili basta wag lang masyadong madumi, at sana yung medyo tahimik, tahimik sa paraang walang tensyon sa loob ng bahay. nasa-dorm kasi ako ngayon e(alam ko nasabi ko na kanina) at di ako masyadong komportable. parang awa nyo na, kalingain nyo ako. hehe.

.=-
panghimagas sa mahabang panawagan.
eto ang paborito kong tula gawa ni ronald baytan.( paumanhin kay ronald kung [may] mali [man] ang pagpuputol ko ng taludtod)

star-crossed
this is our fate;
you are a waterfall, and i
a stream. you will forever
flow through me but i shall never
contain you.
and you will never
washn me away.

ang (sana ay) una kong blog

hiniram kay mikael co

From The Long Sad Party
Mark Strand

Someone was saying
something about shadows covering the field, about
how things pass, how one sleeps towards morning
and the morning goes.

Someone was saying
how the wind dies down but comes back,
how shells are the coffins of wind
but the weather continues.

It was a long night
and someone said something about the moon shedding its white
on the cold field, that there was nothing ahead
but more of the same.
Someone mentioned
a city she had been in before the war, a room with two candles
against a wall, someone dancing, someone watching.
We begin to believe

the night would not end.
Someone was saying the music was over and no one had noticed.
Then someone said something about the planets, about the stars,
how small they were, how far away.